Ինքը ինչքան ուզում է խոսա հանրագիտարանային քարտեղներից ու ալմաաթային հռչակագրերից, իրական հարցը ու օրակարգը մեկն է՝ Ինչու՞ ենք մենք թույլ։ Պետք չէ տրվել դրա կռուտիտին ու վերածվել այդ օրակարգը սպասարկող ռեակցիոն ուժերի։ Ինքը ինչի մասին ուզում է թող խոսա, հանրային դաշտում պետք է բարձրացվի մեկ հարց՝ Ինչու՞ ենք մենք թույլ։
Սա է օրակարգ թելադրելու ու քաղաքական հաջողության բանաձևը։
Պատերազմից 3.5 տարի անց սահմանին դեռ կանգնաց են ոչ զինվորական տարիքի, ոչ դիսցիպլինացված ու ոչ ներդաշնակված "երկրապահներ"։ Բանակը միայն ու միայն պետք է լինի կանոնավոր հիմքի վրա։ Այս ժամանակահատվածում ոչ միայն առաջին գիծը պետք է կահավորված լիներ երկաթ-բետոնյա մինչև 500 կգ արկերից պաշտպանող համակարգերով, այլև պետք է ստեղծված լիներ կանոնավոր բանակի էշելոնացված պաշտպանական համակարգ։ Բայց ոչ առաջինը, ոչ էլ երկրորդը չկա։ Ներկայի մեր բլինդաժները լավագույն դեպքում դիմանում են 18 կիլոգրամանոց արկերին։
Հաջորդը՝ ռազմատեխնոլոգիական մասն է։ Ինչ է արվել ՞ մեծ հաշվով ոչինչ։ Նման կենսական նշանակության ոլորտը չունի ռազմավարություն, ճանապարհային քարտեղ, ու ձևակերպված խնդիրներ։
Այս ժամանակահատվածում վատացել է նաև ընդհանուր դիսցիպլինան ու բանակի կառավարելիությունը։
Բայց այս ամենը նույնիսկ կարելի էր նաև չգրել ու հիշեցնել ընդամենը մեկ իրողության մասին՝ պարեկները ստանում են զինվորականներից ավելի բարձր աշխատավարձեր։
2 տարի առաջ մի սլոգան կար՝ թողեք թող աշխատեն։ Աշխատեցին՝ շնորհավորում եմ։
Ես չեմ հասկանում այն մարդկանց, ովքեր չեն պահանջում գլխավոր չհրամանատարի հրաժարականը, բայց պահանջում են դիմադրել։ Ներկա պայմաններում ադրբեջանի հարձակման դեպքում 2022-ի սեպտեմբերյան կոտորածը շատ փոքր է երևալու, մեր զոհերը կարճ ժամանակում հազարներոով են լինելու։
Վահրամ Մարտիրոսյան
0Comments