«Հրապարակ» թերթը գրում է. «Նիկոլ Փաշինյանի՝ նախօրեի արած հայտարարությունից հետո, թե վարորդական վկայականները համատարած կեղծ են, երեկ պարեկները ռեյդի են դուրս եկել։ Աջուձախ կանգնեցրել են վարորդներին, ստուգել վկայականները, տուգանել աննշան խախտումների համար։

Հատկապես ակտիվ են եղել մարզերում, օրինակ՝ Արարատ քաղաքում, որտեղ մշտապես 1-2 պարեկային մեքենա է հերթապահում, երեկ 5-6-ն էին։ Իրար հերթ չտալով` կանգնեցրել են մեքենաները, ստուգել։ ՆԳՆ-ից մեկնաբանություն խնդրեցինք․ «Օրենքով իրենց վերապահված լիազորությունների սահմաններում ոստիկանության ծառայողներն իրենց ծառայությունն են իրականացնում»։

Մեզ պատմեցին, որ վարորդական քննություններն են խստացրել անկախ նրանից՝ թեկնածուն պատրաստ է, թե ոչ, կտրում են, որ դատարկ բյուջեն լցնեն, քանի որ յուրաքանչյուր քննության մասնակցելուց անձը վճարում է անում. ինչքան շատ է քննություն հանձնում, այնքան շատ է վճարում»:

Առավել մանրամասն թերթի այսօրվա համարում

«Փաստ» օրաթերթը գրում է. «Վարուժանը շատ աշխույժ, աչքի ընկնող երեխա էր, շատ բարի ու ընկերասեր, լուսավոր, հավասարակշռված, կշռադատող: Յուրահատուկ հումորի զգացում ուներ: Կարող էր չխոսել, մեկ էլ այնպիսի կատակ կաներ, որ ոչ ոք չէր կարողանա անտարբեր մնալ»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Լուսինեն՝ Վարուժանի մայրիկը: Վարուժանը ծնվել է Երևանում, հաճախել է Քաջունու անվան թիվ 54 դպրոցը: Զուգահեռ զբաղվել է նաև արևել յան մարտարվեստով, հինգ տարի կարատեի է հաճախել, մեծ սեր է ունեցել սպորտի հանդեպ: «Ֆիզիկապես ուժեղ էր, և դա իրեն ևս շատ էր օգնում ծառայության ժամանակ»: Դպրոցում Վարուժանի սիրելի առարկաները լեզուներն էին: Մայրիկը նշում է՝ ուսուցիչները նրան շատ էին սիրում, բոլորին գրավում էր իր ազնվությամբ:

Դպրոցն ավարտելուց հետո Վարուժանն ընդունվել է Մանկավարժական համալսարանի սոցիոլոգիայի ֆակուլտետը: «Ցանկանում էր Բրյուսովի անվան համալսարան ընդունվել, բալերը չհերիքեցին: Մանկավարժականում հասցրեց մեկ կիսամյակ ուսանող լինել: Ասում էր՝ բանակից վերադառնալուց հետո կա՛մ կտեղափոխվեմ, կա՛մ... կյանքը ցույց կտա»:

Երազանքների մասին խոսելիս տիկին Լուսինեն նշում է՝ որդին մտածում էր ռեժիսուրայի ֆակուլտետ ընդունվելու մասին, կինոարվեստը հետաքրքիր էր նրան: «Բանակում պլանները փոխվեցին, ասում էր՝ մա՛մ, ուզում եմ բիզնես հիմնել: Ուզում էր ամեն ինչ փորձել, իր համար ճանապարհ հարթել, շատ նպատակներ ու երազանքներ ուներ: Դպրոցական տարիքից բանաստեղծություններ էր գրում: Երբ իրեն «գտանք», գրպանում երկու հատ A4 ֆորմատի թուղթ կար, բանաստեղծություններ էին գրված, հիմա դրանք աչքի լույսի պես պահում եմ: Նաև աֆորիզմներ էր սիրում»:

Ու... Վարուժանի բանաստեղծությունից երկու տող, որոնք այդպես էլ ինձ հանգիստ չեն տա. «Դե կռվե՛ք, տղե՛րք, գոռում եմ, դողում, ոտքս սեղմել եմ հայրենի հողում»։

2019 թ. հունվարի 23-ին Վարուժանը զորակոչվում է պարտադիր զինվորական ծառայության: Առաջին վեց ամիսը ծառայում է Արմավիրի ուսումնական զորամասում: Այնուհետև հետևակի մարտական մեքենայի նշանառու-օպերատորի որակավորմամբ տեղափոխվում է Արցախ՝ Մատաղիս: «Ծառայեմ, վերադառնամ ու անցնեմ իմ նպատակներին: Այսպես էր մտածում Վարուժանս: Երբեք չի տրտնջացել, միշտ առաջ էր նայում՝ լավ կլինի, մամա՛, լավ կլինի»:

Սեպտեմբերի 27-ին սկսվեց պատերազմը: «Նույն տարեսկզբին՝ մինչև համավարակի տարածվելն, արձակուրդ եկավ: Դա մի ուրիշ տեսակի ուրախություն էր: Ստացվում է, որ մեր վերջին հանդիպումն էր: Ինձ չէր ասել, որ գալիս է, որոշել էր անակնկալ անել: Ասում էր՝ մա՛մ, կանգառից վազելով եմ տուն եկել: Մեր տան դուռը ցերեկները բաց է լինում, այն բացեց, ներս մտավ, ուրախությունից կարծես ոտքերս թուլացան: Վարուժանս միշտ մեծարել է ծնողին, գնահատել, բայց այդ պահն այնքան էր տպավորել իրեն, որ մաման իրեն այդ կերպ է դիմավորել: Չէի հասցրել Արցախ մեկնել՝ իրեն տեսնելու, կարոտիս այդպիսի դրսևորումը բնական էր: Արձակուրդն ավարտվեց, ճանապարհեցինք, ու սկսվեց համավարակը: Շատ էինք զրուցում հեռախոսով, ասում էր. «Առանձնապես խոսելու բան չկա, բայց չեմ ուզում հեռախոսն անջատել»: Ինձ թվում է, որ ներքին զգացողություն ուներ: Զրույցներից մեկի ժամանակ ասաց՝ որ ամեն ինչ լավ լինի, տուն գամ, մի տեսակ սարսռացի՝ այդ ի՞նչ ես ասում, Վարուժ ջան, բայց էլ ոչինչ չպատասխանեց: Այդ ժամանակ դեռ պատերազմի մասին խոսք էլ չկար: Պատերազմի առաջին օրը լուր չունեի, խենթանում էի: Սեպտեմբերի 29-ին զանգեց՝ մա՛մ, լավ ենք, շատ խոսել չեմ կարող: Համարյա ամեն օր զանգում էր, ասում, թե ինչ դժվարությամբ, վտանգների միջով են կարողանում զանգել և թեկուզ այդ մեկ բառն ասել, որ իրենք ողջ են: Իսկ ծնողները որքան անհամբերությամբ էին սպասում այդ մեկ բառին»:

Մինչև հոկտեմբերի 13-ը Վարուժանը զանգահարել է մայրիկին, անգամ օր է եղել, երբ երկու անգամ է զանգահարել: «Ասում էի՝ Վարո՛ւժ ջան, այդքան վտանգավոր է, ո՞նց կարողացար հեռախոս գտնել, զանգել: «Չգիտեմ, թե որքան եմ քայլել, որ հասնեմ հարմար տեղ, կապ լինի, կարողանամ զանգել»: Մի օր ասաց՝ մա՛մ, կարող է էլ չկարողանամ զանգել»:

Հոկտեմբերի 13-ը Վարուժանի վերջին զանգի օրն է: «Այդ օրը շատ տխուր էր։ Աղմուկ էր, անգամ տղաներին ասաց, որ մի պահ լռեն, որ կարողանա լսել ինձ: Հետո իմացա, որ առաջադրանք կատարելու էին գնում: Պատերազմի սկզբում հարձակումը եղել է Մատաղիսի ուղղությամբ, իրենք հետ են քաշվել: Յոթ-ութ օր եղել են անտառներում, շատ դժվար օրեր անցկացրել: Դա էլ եմ հետո իմացել: Ընթացքում ամեն ինչ թաքցնում էր՝ մենք լավ ենք, ամեն ինչ կարգին է: Ծանր էր տանում ընկերների մահը: Մանկավարժականի իր ընկերներից Արամն էլ զոհվեց, այդ լուրը Վարուժանն իմացավ, տեղը չէր գտնում: Այդ օրերին երբեք չդժգոհեց, երբեմն հարցնում էր՝ այդտեղ ի՞նչ են ասում: Իրեն փոխանցում էի այն, ինչ բոլորիս ասում էին՝ հաղթում ենք: Զարմանում էր՝ հա՞, մամ, հաստատ այդպես են ասո՞ւմ»:

Օրերն անցնում էին, բայց Վարուժանը չէր զանգում: «Փորձում էի ինչ-որ տեղեկություն ստանալ, ասում էին՝ կապ չկա: Հավատում էի դրան, քանի որ փաստացի դժվարություններ հաղթահարելով է ամեն անգամ զանգահարել: Բայց ամեն անցնող օրվա հետ մայրական զգացողությունս այլ բան էր հուշում՝ այս լռությունն իրեն բնորոշ չէ, հեռախոս կգտներ ու կզանգահարեր: Ինձ մի հեռախոսահամար էր փոխանցել, խնդրել, որ զանգահարեմ Հակոբի ընտանիքին ու ասեմ, որ իրենց տղան լավ է: Որոշեցի այդ համարով զանգահարել: Պատասխանեց Հակոբի եղբայրը, այդ պահին Հակոբի հուղարկավորությունն էր, Եռաբլուրում էին: Հետո եղբայրը զանգահարեց ինձ, փորձեց օգտակար լինել, բայց որևէ տեղեկություն չկարողացանք գտնել Վարուժանի մասին»:

Հոկտեմբերի 13-ից մինչև նոյեմբերի 5-ը անհայտություն էր: «Իր գրպանում զինգրքույկն էր եղել, դրանում նշված հասցեով մեզ հետ կապ էին հաստատել, որ գուցե մեր որդին է»: Փաստաթղթերում Վարուժանի զոհվելու օրը նշված է հոկտեմբերի 15-ը, բայց հետո տղաները տիկին Լուսինեին պատմել են, որ դեպքը եղել է հոկտեմբերի 13-ի երեկոյան՝ Մատաղիսի և Մարտակերտի միջանկյալ հատվածում: «Տղաներն ութ հոգով մենակ են մնացել՝ առանց հրամանատարի: Չեն իմացել, թե ուր գնան, ինչ անեն: Անտառներում են եղել: Հետո նոր հրամանատար են նշանակել, հրաման են ստացել, որ պետք է գնան դեպի թիվ 530 մարտական դիրքը: Այդ ճանապարհին՝ ինչ-որ կամուրջի մոտ, վիրավոր զինվորների են հանդիպել, սկսել են նրանց օգնել: ԱԹՍ-ն նրանց ֆիքսել է: Այդ ժամանակ Վարուժանն ու Հակոբը ևս զոհվել են»:

Ապրելու ուժի մասին։ «Վարուժանիս չեմ տեսել, ոչ մի կերպ չեմ ուզում հավատալ այս իրականությանը։ Պետք է շարունակեմ ապրել, ես Վարուժի մաման եմ, նրա անունը պետք է շարունակի հնչել: Ապրելու ուժ, իհարկե, աղջիկս է տալիս: Քույրիկի հանդեպ շատ ուշադիր էր, մանկուց իրեն պաշտպանում էր: Նա էլ շատ ծանր տարավ այս ամենը, մինչև հիմա էլ չի հավատում, որ իր եղբայրը չկա»:

Հ. Գ. - Վարուժան Սարգսյանը Արցախի Հանրապետության կողմից հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» և «6-րդ ՊՇ անձնուրաց պաշտպան» մեդալներով, «Մանկավարժական համալսարան» մեդալով: Հուղարկավորված է Եռաբլուրում»։

Անկասկած, շատերն են տեսել ու վրդովվել այս օրերին լրահոսը հեղեղած այն կադրերից, որտեղ պատկերված է պարեկային ոստիկանների հարձակումը վարորդի վրա: Բորբոքված ու կտրուկ հանրային արձագանքը, նկատենք, միանգամայն օրինաչափ է ու կատարվածին համարժեք:

Բայց մյուս կողմից, ներողություն, մի՞թե առաջին անգամ են փաշինյանական ոստիկանության տարաբերետ ստորաբաժանումներում ծառայողները, մեղմ ասած, անընդունելի, դատապարտելի վարք դրսևորում: Ամենևին:

Ո՞ր մեկն ասես: «Կարմիր բերետավորների» բազմույթը հարձակվեց ԱԺ պատգամավորի վրա, ու ոչ մի ոստիկան դրա համար բանտում չի գտնվում:

Հապա ոստիկանների հսկողության ու պաշտպանության տակ գտնվող, տվյալ պահին ազատությունից զրկված Սամվել Վարդանյանին ինչ-որ «դիմակավոր անձանց» խոշտանգմանը հանձնե՞լը: Ո՞վ պատժվեց այդ խայտառակությունը թույլ տալու համար: Հապա Սոնա Մնացականյանի ու նրա չծնված երեխայի սպանությո՞ւնը՝ Փաշինյանի ավտոշարասյան մեքենաներից մեկի կողմից վրաերթի հետևանքով: Ո՞վ է պատժված: Ոչ ոք: Հապա «Եռաբլուրում» զոհվածների մայրերին ոստիկանության «բերետների» կողմից առանձնահատուկ անտակտությամբ քարշ տա՞լը... Հապա խաղաղ բնակչության, կանանց, երեխաների ու տարեցների վրա 25-30 բեկորային նռնակներ կանխամտածված գործադրե՞լը:

Ախր, ո՞ր փաշինյանական իշխանության իրավապահների, այդ թվում՝ ոստիկանության ներկայացուցիչների կողմից բոլոր կարմիր գծերը, գրված ու չգրված օրենքները «զրոյացնող» ո՞ր դեպքը ասես: Դրանց միավորում է ոչ միայն այն, որ ոստիկանների կողմից է արվել, այլև այն, որ նման բաներ անողները մնացել են անպատիժ:

Այնպես որ, պարեկ(ներ)ի վերջին հարձակումն առանձին մի միջադեպ չէ, այլ հենց այդ անպատժելիության հետևանք:

Պարզ է նաև, որ փաշինյանական իշխանությունը իր այդ ոստիկանության միջոցով ձգտում է ահաբեկել հասարակությանը: Դրա համար էլ ոստիկանական համազգեստով դրսևորվողները մնում են անպատիժ: Այդ ամենի հետ է փոխկապակցված դիտարկվող, կներեք, «բեսպրեդելը»: Բայց «բեսպրեդելը» երբեք լավ տեղ չի տանում, այդ թվում՝ «բեսպրեդելշիկներին»...

«Հրապարակ» թերթը գրել է. «ՊՆ-ի զինվորական եւ քաղծառայող կանայք վիրավորված են վերադասի վերաբերմունքից։ Նախարարության կազմավորումից ի վեր՝ կանանց միամսյակի առիթով իրենք մշտապես մեծարվել են` շնորհավորանքներ, ծաղիկներ ու պարգեւավճարներ ստացել։ Տպավորված են եւ հատկապես հիշում են Վիգեն Սարգսյանի շնորհավորանքը: «Սպաները՝ տոնական հանդերձանքով ու սպիտակ ձեռնոցներով, մուտքից դիմավորում էին, ժպիտ ու ծաղիկներ նվիրում։ Դե, տոնական պարգեւավճարն էլ պարտադիր կար։ Մեծ գումար չէր՝ պահումներով մոտ 38 հազար դրամ էինք ստանում, բայց մեզ գնահատված ու արժեվորված էինք զգում»,- պատմեց կին զինծառայողը՝ փոխանցելով նախարարության կին աշխատողների վիրավորանքը։
Տղամարդկանց միջավայրում աշխատող ու ծառայող կանայք մարտի 8-ը տխուր ու աննկատ անցկացնելուց հետո մտածել են՝ գուցե ապրիլի 7-ի՞ն կարժանանան շնորհավորանքի։ «Բայց շատ կուլտուրական մեզ երեք մատի կոմբինացիա ցույց տվեցին։ Ասացին՝ եթե լիներ, մարտի 8-ին կլիներ։ Վերջ, թեման փակված է։ Նույնիսկ բարձրախոսով չշնորհավորեցին, դա էլ հո փողով չի՞, տարրական հարգանք է, որին չարժանացրին։ Այսքան անտեսված ու արհամարհված երբեք չենք եղել»,- զայրույթը չթաքցրեց կինը։

Ըստ նրա՝ երբ կադրերի վարչությունից նախարարին են ներկայացրել զորքի եւ նախարարության կանանց ցուցակը՝ տոնական պարգեւավճարի հրամանը ստորագրելու համար, չի հաստատել, ասել է՝ գումար չկա, զենք պետք է գնենք։ «Ծիծաղելի ու անհեթեթ պատասխան է տվել։ Այսինքն՝ ուզում եք զենք գնեք, ու տարեկան մեկ անգամ կանանց տրամադրվող այդ 38 հազա՞րն էր ձեզ պակասում։ Էս ի՞նչ ողորմելի վիճակի եք հասել։ Լավ, այնքան սնանկ եք, որ նույնիսկ ՊՆ-ի բյուջեո՞ւմ փող չեք թողել։ Բա ո՞նց է, որ ձեր ղեկավար կազմի, ԳՇ պետի, վարչությունների պետերի համար ամսական 700 հազար դրամ պարգեւավճարը միշտ կա` չի պակասում։ Իսկ երբ հերթը հասնում է մեզ, սահմանափակումներ եք անում։ Լավ, անհարմար չէ՞։ Գոնե մի քիչ տղամարդ եղեք։ Ո՛չ բանակին եք օգուտ տալիս, ո՛չ ներսում եք ձեզնից բան ներկայացնում, ո՛չ դրսում։ Մի քիչ արժանապատվություն ունեցեք, չէր խանգարի՝ մի քիչ էլ կնամեծար լինեիք»,- վրդովված ասում էր զրուցակիցս։

Նրա խոսքով՝ սահմանափակումներից միայն կանայք են տուժում: Տրանսպորտի կրճատումն էլ իրենց «գլխին կոտրվեց»։ ՊՆ աշխատակազմին սպասարկող ավտոբուսների կրճատումից հետո կանայք մնացին հանրային տրանսպորտի հույսին։ «Հիմա մենք ենք մեր գլխի ճարը տեսնում․ յուրաքանչյուրս ամսական 10-13 հազար դրամ ենք հավաքում, տալիս ենք ավտոբուսի վարորդին, որ ժամանակին գործի հասցնի։ Իսկ տղամարդիկ իրենց մեքենաներով են, նրանք միշտ շահեկան վիճակում են»։ Զուցակցիս ասելով՝ մեծարանքի են արժանացել եւ տոնական պարգեւավճարներ ստացել ԱԺ-ի, կառավարության, բանկային համակարգի, օդանավակայանի եւ այլ կազմակերպությունների կին աշխատողները։ «Իսկ ՊՆ կանայք, միամսյակի առիթով, բանակին զենք նվիրեցին»,- հեգնեց զինծառայողը»։

ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Մարկ Ռյուտեն հուսով է, որ ԱՄՆ-ն իր ռազմական ուշադրությունը կտեղափոխի դեպի Ասիա՝ առանց Եվրոպայի համար անակնկալների: Այդ մասին տեղեկացնում է  «ՌԻԱ Նովոստի»-ն։

«ԱՄՆ-ն ավելի շատ կկենտրոնանա Ասիայի վրա, ինչը երկարաժամկետ հեռանկարում հավանաբար կնշանակի, որ պետք է փոխվի ռազմական ուժերի հավասարակշռությունը։ Ես հավատում և ակնկալում եմ, որ դա կարվի առանց անակնկալների»,- ասել է Ռյուտեն։

Միևնույն ժամանակ ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղարն ընդգծել է, որ ամերիկյան ռազմական ուժերը, ներառյալ միջուկայինը, մնում են Եվրոպայում։

Նախկինում ԱՄՆ-ի նախագահ Դոնալդ Թրամփը ՆԱՏՕ-ի բոլոր անդամ երկրներից պահանջել էր պաշտպանական ծախսերը հասցնել ՀՆԱ-ի 5%-ի, իսկ Պենտագոնի ղեկավար Փիթ Հեգսեթը վստահեցրել էր, որ ԱՄՆ-ն դեռ չի ծրագրում նվազեցնել իր ռազմական ներկայությունը Եվրոպայում։

Ալմաստ արդյունահանող ռուսական «Ալռոսա» ընկերությունն ավարտել է երկրի պատմության մեջ ամենախոշոր ադամանդի հատման աշխատանքները: Հազվագյուտ Vivid Yellow գույնի ադամանդի քաշը կազմում է ավելի քան 100 կարատ. ասվում է ընկերության հաղորդագրության մեջ։

Ադամանդը ստացել է «Նոր արև» անվանումը՝ որպես գերխոշոր ալմաստի զարմանալի պատմության արտացոլում։ Այն ընկերության կողմից արդյունահանվել է Էբելե արկտիկական ցրված հանքավայրում:

Այս բնական հանքանյութը, որը ծնվել է մոտ 1 միլիարդ տարի առաջ՝ երկրի խորքում բարձր ջերմաստիճանի և ճնշման ազդեցության տակ, արևի լույս է տեսել մոլորակի վրա մարդու հայտնվելուց շատ առաջ: Այն հայտնաբերվել է Յակուտիայի հին գետի հունի ավազների մեջ։

«Նոր արև»-ի ստեղծման վրա աշխատել է երկրի լավագույն 15 մասնագետից բաղկացած թիմը, որն ունի ավելի քան 30 տարվա փորձ: Այս գլուխգործոցի վրա աշխատանքը տևել է ավելի քան 2 տարի: Այն վերջին տարիներին թանկարժեք քարերի արդյունաբերության ամենանշանակալի իրադարձություններից մեկն է, որն ընդգծում է Ռուսաստանի բարձր կարգավիճակը համաշխարհային ադամանդագործության ոլորտում:

Ռուսաստանի Դաշնության արտաքին գործերի փոխնախարար Մ.Յու.Գալուզինը մեկնաբանությամբ է հանդես եկել Հայաստանի Հանրապետությունում Եվրոպական միությանն անդամակցելու գործընթացի մեկնարկի մասին օրենքի դիտարկման կապակցությամբ։ Այս մասին հայտնում են ՌԴ-ում ՀՀ դեսպանությամբ։

«Մենք համոզված ենք, որ անհնար է միաժամանակ գտնվել երկու տարբեր ուղղվածություններ ունեցող միավորումներում, ինչպես ԵԱՏՄ-ն և Եվրամիությունն է։ ԵԱՏՄ-ն իրավահավասար պետությունների միավորում է, իսկ ԵՄ-ն մի կառույց է, որտեղ տիրում է գավազանի կարգապահությունը, որը ենթարկվում է բրյուսելյան բյուրոկրատների կողմից թելադրված իրականությունից կտրված հակառուսական նարատիվներին: Պաշտոնական Երևանը պետք է որոշի, թե որտեղ է ավելի լավ լինել: Մենք հույս ունենք, որ ԵԱՏՄ-ին անդամակցության բոլոր օգուտները և ԵԱՏՄ-ի հետ խզման հետևանքով կորուստների մասշտաբները կբացատրվեն հայ հասարակությանը, որպեսզի այն ունենա իրականության օբյեկտիվ պատկերացում»,- ասել է նա։

ԱՄՆ փոխնախագահ Ջեյ Դի Վենսը հաստատել է, որ Գրենլանդիայի նկատմամբ հետաքրքրությունը կապված է ազգային անվտանգության հետ՝ Newsmax-ին ասելով, որ Միացյալ Նահանգները կպաշտպանի այդ շահերն՝ «անկախ ամեն ինչից»:

Վենսը խոսել է անցյալ շաբաթ Դանիայի ինքնավար տարածք կատարած իր ուղևորության մասին։

«Նախագահի ասածը քննադատում են, բայց դա շատ առողջ բանականություն է: Տեսեք, դա կարևոր է մեր անվտանգության համար, կարևոր է մեր հակահրթիռային պաշտպանության համար, և մենք պատրաստվում ենք պաշտպանել Ամերիկայի շահերն՝ անկախ ամեն ինչից», – ասել է Վենսը:

Վենսը հայտարարել է, որ գրենլանդացիները պարզ հասկացրել են, որ ցանկանում են անկախ լինել Դանիայից:

«Դա մտահոգիչ է։ Ես նկատեցի, որ նրանք Դանիայից մեկ անձի համար տարեկան ստանում են մոտ 60․000 դոլար։ Նախագահն Թրամփն ասել է, որ մենք կարող ենք Գրենլանդիայի ժողովրդին շատ ավելի գումար տալ: Կրկին, քանի որ անվտանգությունը կարևոր է Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների համար:

Այո, ես կարծում եմ, որ նրանք ցանկանում են անկախ լինել Դանիայից», – հավելել է նա:

Աշխարհում ամենաշատ միլիարդատերերն ապրում են Նյու Յորքում։ Այդ ցուցանիշով երկրորդ հորիզոնականում է Մոսկվան, երրորդում՝ Հոնկոնգը։ ՏԱՍՍ-ի փոխանցմամբ՝ վարկանիշային աղյուսակը հրապարակել է Forbes հանդեսը։

Առաջին տեղը զբաղեցնող Նյու Յորքն ունի 123 միլիարդատեր, նրանց թիվը մեկ տարվա ընթացքում ավելացել է 13-ով։ Նյու Յորքի նախկին քաղաքապետ, գործարար և բարերար Մայքլ Բլումբերգը քաղաքի ամենահարուստ բնակիչն է, նրա կարողությունը կազմում է 105 միլիարդ դոլար։

Ըստ հանդեսի տվյալների՝ Ռուսաստանի մայրաքաղաքում ներկայում ապրում է 90 միլիարդատեր։ Նրանց թիվը մեկ տարվա ընթացքում ավելացել է 16-ով։ Նրանց ընդհանուր կարողությունը գնահատվում է 409 միլիարդ դոլար։ Ռուսաստանցի գործարարների թվում առաջատարը մնում է «Լուկօյլ»-ի հիմնադիր Վագիտ Ալեքպերովը, որի կարողությունը մեկ տարվա ընթացքում աճել է մինչև 28,7 միլիարդ դոլար։

Առաջատարների եռյակը եզրափակում է Հոնկոնգը, որտեղ ապրում է 72 միլիարդատեր։ Նրանց թիվը քաղաքում մեկ տարվա ընթացքում նվազել է երկուսով։ Նշվում է, որ Հոնկոնգը 2024 թվականին զբաղեցրել է երկրորդ տեղը, որը կիսել է Մոսկվայի հետ։

Չորրորդ տեղում Լոնդոնն է, հինգերորդը՝ Պեկինը, վեցերորդը՝ Մումբայը, իսկ յոթերորդը՝ Սինգապուրը: Շանհայը և Սան Ֆրանցիսկոն կիսում են ութերորդ հորիզոնականը, տասներորդ տեղում Լոս Անջելեսն է:

Թրամփն, ի պատասխան Պեկինի կողմից բոլոր ամերիկյան ապրանքների համար 34 տոկոս մաքսատուրքերի, հայտարարել է, որ «Չինաստանը սխալ է թույլ տվել» և «խուճապի է մատնվել»։

«Չինաստանը սխալ քայլ է արել, խուճապի է մատնվել՝ միակ բանը, որ չեն կարող իրենց թույլ տալ»,- սոցցանցի իր էջում գրել է նա։

Պատասխան մաքսատուրքերի որոշման մասին ավելի վաղ հայտնել էր ՉԺՀ-ի Պետական ​​խորհուրդը։ Ամերիկյան ոչ մի ապրանքի համար բացառություններ չեն արվելու։

Բացի այդ, Չինաստանի առևտրի նախարարությունը մի շարք սահմանափակումներ է մտցրել ամերիկյան ընկերությունների նկատմամբ. դրանցից 11-ն այժմ ներառված են Թայվանի հետ ռազմական համագործակցության համար անհուսալի սուբյեկտների ցանկում, իսկ 16-ը՝ արտահանման վերահսկման ցուցակում։ Այսկերպ Պեկինը կվերահսկի երկակի նշանակության ապրանքների մատակարարումը։