Մերձավոր Արևելքում սկսվել է ամենաիսկական պատերազմը։ Իսրայելի կողմից կենցաղային տեխնիկայի օգտագործմամբ իրականացված ահաբեկչական հարձակումից հետո, որը մեկնարկել է իսրայելական օպերատորների ազդանշանով՝ պայթելու անմեղ մարդկանց, այդ թվում՝ երեխաների, կանանց և ծերերի ձեռքում, սկսվել են Հարավային Լիբանանի զանգվածային հրթիռակոծություններն ու գորգերի ռմբակոծությունները:
Հոկտեմբերի լույս 1-ի գիշերը ցամաքային գործողություն է սկսվել արդեն Լիբանանի տարածքում։ Իսրայելն ակնհայտորեն որոշել է զոհից վերածվել դահիճի՝ Գազայի բնակչության ցեղասպանությունից հետո սկսելով Լիբանանի բնակիչների ցեղասպանությունը։ Սա անխուսափելիորեն նշանակում է պատերազմի մեջ ներառել ինչպես շիա այլ երկրներ և շարժումներ՝ Սիրիա, Իրաք, Եմենի զեյդիտներ և, ամենակարևորը՝ Իրան, այնպես էլ հաջորդ փուլում՝ սուննի պետություններ։ Իսրայելին ակնհայտորեն պատերազմ է պետք։ Թվում է՝ մասշտաբային, անողոք, դաժան, բիբլիական: Եվ քանի որ հավաքական Արևմուտքը կրկին, ինչպես և ուկրաինական ռեժիմի դեպքում, միանշանակ կանգնել է նացիստների (այնտեղ՝ ուկրաինական, այստեղ՝ սիոնիստական) կողքին, ապա բախումը լոկալ ինչ-որ բան մնալու շանս չունի։ Սպասվում է էսկալացիա, և չի բացառվում միջուկային զենքի օգտագործումը, որն ունի Իսրայելը, բայց կարող է հայտնվել նաև Իրանում։
Իհարկե, այստեղ խոսքը միայն մարտավարական միջուկային զենքի կամ կեղտոտ ռումբերի մասին է, ինչը ողջ մարդկության համատեքստում ճակատագրական չէ (ի տարբերություն ռազմավարականի), բայց տարածաշրջանի ճակատագրերի վրա դա կազդի ամենաաղետալի ձևով։
Լիբանանյան պատերազմի երկու բացատրություն
Առաջին. Իսրայելի նպատակները և էսխաթոլոգիական համատեքստը: Կարևոր է հասկանալ, թե ինչ նպատակներ է հետապնդում Իսրայելը։ Իհարկե, Նեթանյահուի ծայրահեղ արմատականությունը կարելի է համարել հոգեբանական տրավմայի հետևանք Իսրայելի վրա ՀԱՄԱՍ-ի հարձակումից և պատանդներ վերցնելուց հետո։ Դա ահաբեկչական գործողություն էր, բայց Իսրայելն ավելի լավ բան չգտավ, քան ահաբեկչությանը պատասխանել ահաբեկչությամբ. փոքր տեռորին՝ մեծ, համատարած, ամենակործանարար, ոչ մեկին չխնայող տեռորով։ Ոչ ոք չի արդարացնում ՀԱՄԱՍ-ի գործողությունները, բայց հետո սկսվեց ցեղասպանությունը։
ՀԱՄԱՍ-ի կողմից ահաբեկչությունը դատապարտել են բոլորը, իսկ Իսրայելի կողմից Գազայի բնակչության նկատմամբ իրականացված ցեղասպանությունը՝ բոլորը, բացի հավաքական Արևմուտքից և նրա արբանյակներից։ Երկակի ստանդարտներ. Այդպես կլինի նաև Լիբանանի դեպքում։ Արևմուտքը ծածկում է Իսրայելը, ինչպես Զելենսկու նացիստական խունտայի դեպքում։ Եվ այդ դիրքորոշման փոփոխության հույս ունենալու համար ոչ մի հիմք չկա (մանավանդ որ, Թրամփը, թեև ակնհայտորեն արհամարհում է Զելենսկուն, Իսրայելի համոզված կողմնակիցն է)։
Բայց իրականում ինչի՞ է ձգտում Նեթանյահուն։ Հոգեկան սթրեսը ոչ մի կերպ չի հստակեցնում այս պատերազմի իրական նպատակները, որը նոր է բռնկվում։ Բանն այն է, որ Իսրայելի վիճակը Գազայի պատերազմի նախօրեին ընդհանուր առմամբ կայուն էր։ Հիմնական սպառնալիքը ժողովրդագրությունն էր, քանի որ իսրայելական հասարակությունն Արաբական ծովի շրջանում միայն փոքր էթնո-կրոնական կղզի է, նույնիսկ ծնելիության բարձր մակարդակի դեպքում՝ ոչ միայն ուղղափառ հրեաների (հարեդիմ), այլև աշխարհիկ ընտանիքներում: Իսրայելի բնակչության մեծ մասը, ովքեր ապրում են Արաբական ծովում, ապրում են իրենց սեփական երկրում: Եվ, այնուամենայնիվ, դա անհամեմատելի փոքր է, եթե պաղեստինցիներին ավելացնենք երկու ինքնավարություն և Իսրայելին, ըստ էության, հարևան արաբական երկրների բնակչությունը, որոնք կապված են պաղեստինցիների հետ՝ և էթնիկ, և դավանանքային առումով: Նման իրավիճակում տարածաշրջանում Իսրայելի դիրքերի ոչ մի ամրապնդում, էլ չասած իսրայելական վերաբնակիչների կողմից պաղեստինյան հողերի գաղութացման մասին, պարզապես անհնար էր։ Պահպանելով ստատուս-քվոն՝ Իսրայելը, որպես հրեաների պետություն, որոշ ժամանակ անց դատապարտված էր անհետացման նույնիսկ ժողովրդագրության պատճառով։
Առավել ևս միանգամայն աներևակայելի էր ծովից ծով մեծ Իսրայելի իրավա-սիոնիստական նախագծի իրականացումը։ Այս տարածքները պարզապես ոչ ոք չկա բնակեցնելու կամ տիրապետելու բոլոր կողմերից խիտ արաբական զանգվածների առկայության դեպքում:
Այնուամենայնիվ, չնայած դրան, Նեթանյահուն ռազմական գործողություններ սկսեց Գազայում և ընդլայնեց դրանք Հարավային Լիբանանի տարածքում: Գազայում մենք արդեն իրական նպատակը բացահայտեցինք՝ պաղեստինցիների ֆիզիկական ցեղասպանությունը՝ Իսրայելի սահմաններից դուրս վերապրածների զուգահեռ փոխանցումով: Որքան էլ սարսափելի հնչի, բայց դա իմաստ ունի Իսրայելի համար: Չկարողանալով բավականին կտրուկ փոխել սեփական ժողովրդագրությունը, մնում է ոչնչացնել այն բնակչությանը, որն իր գոյությամբ և էթնո-կրոնական կոդով խոչընդոտում է էսխաթոլոգիական նախագծերի իրականացմանը։ Բայց դա անխոհեմ և անիրականանալի կլիներ, եթե չլիներ այն հաշվարկը, որ վճռական ցնցումից հետո ինչ-որ արտառոց բան տեղի կունենա: Եվ այս արտասովոր իրադարձությունը ոչ մի կերպ «սև կարապ» չէ, այլ միանգամայն հասկանալի իրադարձություն՝ Մոշիախի գալուստը:
Ըստ հրեական աշխարհընկալման՝ նախքան Մոշիախի ժամանումը (չնայած, ըստ որոշ վարկածների, նրա ժամանումից հետո, ինչը բացատրում է ուղղափառ հրեաների շրջանում հակասիոնիստական շարժումները), հրեաները պետք է ցիրուցանումից հետո զանգվածաբար վերադառնան Ավետյաց երկիր, հռչակեն Երուսաղեմը մայրաքաղաք, այնուհետև քանդեն Ալ-Աքսա մզկիթը՝ իսլամի երկրորդ ամենակարևոր սրբավայրը, և դրա տեղում կառուցեն Երրորդ Տաճարը: Այն ժամանակ կգա Մոշիախը, և աշխարհի բոլոր ազգերը երկրպագելու են նրան, քանի որ նրա իշխանությունը բացարձակ կլինի: Սա կլինի համաշխարհային հրեական կայսրության ստեղծման պահը, և հրեաները, որպես ընտրյալներ, երկաթե գավազանով կարածեցնեն ժողովուրդներին։ Մոտավորապես նման ծրագիր բացահայտորեն դավանում են Նեթանյահուի մերձավոր շրջապատի կրոնական սիոնիստները՝ Իտամար Բեն-Գվիրը, Բեթսալել Սմոտրիչը, ինչպես նաև նրանց հոգևոր առաջնորդները՝ Ռավ Քուքը, Մեյեր Կահանեն և ժամանակակից ռաբբի Դով Լիորը։
Պաղեստինյան ցեղասպանությունն այս մոդելում աննշան կողմնակի ազդեցություն է` պայմանավորված գալիք իրադարձության հիմնարար բնույթով: Հենց այդ խմբավորման վրա է հենվում Նեթանյահուն։ Մեծ Իսրայելի կառուցումը և դրան ուղեկցող էսխաթոլոգիական պատերազմներն իմաստ են ստանում հենց Մոշիախի գալստյան պայմանների համատեքստում։ Եվ պատահական չէ, որ ՀԱՄԱՍ-ն իր ահաբեկչական արշավանքն անվանել է «Ալ-Աքսայի ջրհեղեղ»։ Հարկ է նաև նշել՝ շիաների շրջանում է, որ Ալ-Աքսա մզկիթը քանդելու և Սուրբ Երկրում դաջալի (հակաքրիստոս, նեռ) ուժերի հետ վերջնական պատերազմ սկսելու նման սցենարը հանդիսանում է բոլոր էսխաթոլոգիական հադիսների ընդհանուր վայրը:
Այլ կերպ ասած՝ Մերձավոր Արևելքում բռնկվում է արմագեդոնն ամենաուղիղ իմաստով՝ Վերջին ժամանակների պատերազմը։ Այսպես է այն երևում Նեթանյահուին և նրա շրջապատին, բայց նույն կերպ՝ չնայած այլ բևեռից, այն հասկանում են կրոնական շիաները։ Իհարկե, աշխարհիկ իսրայելցիները, բացի շեկելներից և անհատական հարմարավետությունից, ոչ մի բանի չեն հավատում, նետվում են ցույցերի իրենց իսկ կառավարության դեմ։ Իսկ շիական երկրների աշխարհիկ շրջանակները, առաջին հերթին ՝ գործարարներն ու երիտասարդները, չգիտեն էսխաթոլոգիական հադիսներ։
Բայց պատմությունն այժմ տեսանելի է, առաջնորդվում է ոչ թե նրանց կողմից, այլ աշխարհի վերջի և դրան ուղեկցող իրադարձությունների սրված գիտակցություն ունեցող մարդկանց կողմից:
Մերձավոր Արևելքում պատերազմի երկրորդ բացատրությունն աշխարհաքաղաքական է։ Մեր ժամանակն անցնում է գլխավոր երկընտրանքի դրոշի ներքո. միաբևեռ աշխարհը, այսինքն՝ Արևմուտքի միանձնյա հեգեմոնիան, ոչ մի կերպ չի ուզում վերջանալ և ամեն կերպ փորձում է պաշտպանվել, իսկ նրա դեմ նոր ուժով է բարձրանում բազմաբևեռ աշխարհը, որի յուրաքանչյուր քաղաքակրթություն պնդում է լիակատար ինքնիշխանություն, հետևաբար՝ անկախություն հավաքական Արևմուտքից, ինչն անխուսափելիորեն հանգեցնում է հեգեմոնիայի դեմ պայքարի։ Այս պատերազմի առաջին ճակատն Ուկրաինան է, որտեղ Կիևի նացիստական ռեժիմը, որը ստեղծվել, համալրվել և աջակցվում է հավաքական Արևմուտքի կողմից, պատերազմ է մղում ինքնիշխան Ռուսաստանի՝ որպես ուղղափառ-եվրասիական քաղաքակրթության հետ, բազմաբևեռ աշխարհի կարևորագույն բևեռներից մեկի և հակահեգեմոնիստական պայքարի դրոշակակրի հետ։ Արևմուտքը կռվում է ուրիշի ձեռքերով, բայց պատրաստվում է պատերազմի մեջ մտնել Ռուսաստանի հետ և ուղղակիորեն։
Այս համատեքստում Մերձավոր Արևելքը բազմաբևեռ աշխարհի դեմ միևնույն պատերազմի ևս մեկ թատրոն է։
Եթե Նեթանյահուի և էսխաթոլոգիական սիոնիստների աչքերում աշխարհի կենտրոնում Իսրայելն է և հրեա ժողովրդի ճակատագրերը, որոնք անքակտելիորեն կապված են Մոշիախի հետ, ապա Արևմուտքի գլոբալիստների համար Իսրայելը միայն գործիք է իր մոլորակային հեգեմոնիան պահպանելու համար պայքարում: Իսլամական աշխարհը, որը մերժում է ազատական արժեքները, դիտվում է՝ որպես անտագոնիստական քաղաքակրթություն: Եվ նրա հետ հավաքական Արևմուտքն աստիճանաբար ներքաշվում է պատերազմի մեջ։ Միևնույն ժամանակ, հենց շիաներն են իսլամական քաղաքակրթության գաղափարական ավանգարդը, ուստի Արևմուտքի հզորությունն ընկնում է նրանց վրա: Եվ կրկին, ինչպես Ուկրաինայում, գործիք են նացիզմին իրենց գաղափարախոսությամբ մոտ աջակողմյան սիոնիստները։ Նրանց ձեռքերով Արևմուտքը հույս ունի հարված հասցնել բազմաբևեռ աշխարհի ևս մեկ՝ իսլամական բևեռին։ Այդ նպատակների համար Վաշինգտոնն այժմ հապճեպ ամրապնդում է դաշինքն իր վասալների հետ սուննի երկրների շրջանում՝ առաջին հերթին ԱՄԷ-ի հետ։ Վաշինգտոնում հազիվ թե հավատում են Մոշիախին (չնայած, ով գիտի), բայց իսլամական քաղաքակրթության դեմ երկրորդ ճակատ բացելը, օգտագործելով ռազմատենչ սիոնիզմը և մեծ Իսրայելի նախագծերը, ակնհայտորեն գլոբալիստների նպատակն է:
Երրորդ ճակատն Արևելքում
Դրան կհաջորդի Թայվանը և հակամարտությունը բազմաբևեռ աշխարհի ևս մեկ բևեռի՝ Չինաստանի հետ։ Սա երրորդ ճակատն է։ Եվ կրկին հավաքական Արևմուտքն այնտեղ կհիմնվի տարածաշրջանային պրոքսիների վրա՝ հենց Թայվանը, Ճապոնիան, Հարավային Կորեան, և կփորձի այդ կոալիցիայի մեջ ներքաշել Հնդկաստանին։ Չնայած Հնդկաստանը բազմաբևեռության ևս մեկ բևեռ է և ընդդիմանալու Դելիի շարժումը դեպի հակաարևմտյան ապագաղութացում և հետագա ինքնիշխանություն՝ Արևմուտքը նպաստեց վերջին գունավոր հեղափոխությանը Բանգլադեշի հնդկամետ կառավարության դեմ՝ Շեյխա Հասինայի գլխավորությամբ: Ակնհայտ է՝ պատրաստվում են նաև նույն պատերազմի այլ ճակատներ՝ Աֆրիկայում և Լատինական Ամերիկայում, ինչպես նաև իսլամական աշխարհի տարբեր տարածաշրջաններում։ Վառ օրինակ է Վենեսուելան, որը հաջողությամբ դիմադրում է ԱՄՆ-ի ճնշմանը, իսկ Վաշինգտոնը պարբերաբար փորձում է այնտեղ հեղաշրջում կազմակերպել։ Նրանց բոլորի վրա է որոշվելու գալիք աշխարհակարգի ճակատագիրը – Կպահպանի՞ արդյոք Արևմուտքն իր հեգեմոնիան, թե՞ բազմաբևեռ աշխարհն իրականություն կդառնա, իսկ Արևմուտքը դրանում կդառնա ձայնի իրավունքով մի քանի քաղաքակրթություններից միայն մեկը, բայց զուրկ հեգեմոնի և նույնիսկ առաջնորդի կարգավիճակից։
Բայց առայժմ մենք գտնվում ենք Երկրորդ փուլում՝ Մերձավոր Արևելքում մեծ պատերազմի շեմին։
Նախքան պարզելը, թե ինչպես պետք է վերաբերվել աշխարհի մեծ աշխարհաքաղաքական վերաբաշխման այս երկրորդ ճակատին, անհրաժեշտ է հստակ հասկանալ այս հակամարտության գլոբալ մասնակիցների նպատակները, ավելորդ պատրանքներ չկառուցել հիմնական գործող ուժերի ռացիոնալ և միստիկ-կրոնական դրդապատճառների վերաբերյալ: Մեզ այսօր անհրաժեշտ է աշխարհաքաղաքական ռեալիզմ, որը հանգիստ և զուսպ հաշվի կառնի այն բարդագույն իրավիճակի բոլոր սկզբունքային գործոնները, որում մենք և ողջ մարդկությունը գտնվում ենք։ Զգացմունքները պետք է մի կողմ դնել հօգուտ տեղի ունեցածի սառը գնահատականի՝ ներառյալ այն չափումները, որոնք մենք սովոր չենք հաշվի առնել Ռուսաստանում սովետական և ազատական ռեժիմների դարաշրջանում: Նախկինում ամեն ինչ բացատրվում էր գաղափարախոսությամբ, տնտեսությամբ, էներգետիկայով, ռեսուրսների համար պայքարով։ Այս ամենն առկա է նաև այսօր, բայց հաստատ գլխավորը դա չէ։ Շատ ավելի ծանրակշիռ են էսխաթոլոգիական, քաղաքակրթական և մոլորակային-աշխարհաքաղաքական բնույթի նկատառումները։ Մենք շատ երկար ժամանակ սովորեցրինք նյութականը՝ անտեսելով գաղափարների աշխարհը: Այսինքն՝ գաղափարներն են կառավարում աշխարհը։
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐ ԴՈՒԳԻՆ
Թարգմանությունը՝ Գ.Մ.-ի
0Comments